Rozmowy przy kawie (35)

I po świętach. Przeżyliśmy. Łapmy oddech bo za chwilę Sylwester. Sprawa stara jak świat. Okres okołoświąteczny i same święta to wysyp urazów [ PPD włażące na drabinki, stoły, stołki, tnące się naostrzonymi nożami, skalpujące w mikserach, poparzone, połamane ]. Również mężowie PPD gonieni do prac, które wykonują " jest taki dzień tylko jeden raz do roku ". A psychika ? Katują nas od połowy listopada wizerunkiem spójnej, szczęśliwej, zdrowej, niebiednej, zgodnej rodziny przygotowującej święta. Czujemy wręcz przymus, by być jak oni. Tak się kochać, tak się cieszyć, tak ramię w ramię. Czy chcemy czy nie w mózgu zapisuje się ideał do którego będziemy dążyć. A potem jest jak zawsze. Bo cudów nie ma , życie nie zmieni się nagle na te 3 dni. Jedni mają doła, bo jednak nie jest jak zaplanowali, inni poczucie winy, że nie są rodziną z obrazka, jeszcze inni czują , że zawiedli. Ci uciekający w pracę nie potrafią wpisać się w świąteczny landszafcik, zmęczeni marzą o odpoczynku, wszystkim zas wydaje sie, że inni sprostali zadaniu i stali sie rodzinami idealnymi. Do tego podła pora roku, podła pogoda, dużo jedzenia, alkohol, niezwykłe ożywienie skutkujące póżniej " przekłutym balonem " i mamy receptę na malutką depresję . Ale to minie.

  PRZEJDŹ NA FORUM